کد مطلب:34042 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:153
نمونه ی ترجمه «انما المرء فی الدنیا غرض تنتضل فیه المنایا و نهب تبادره المصائب، مع كل جرعه شرق و فی كل اكله غصص. و لا ینال العبد نعمه الا بفراق اخری و لا یستقبل یوما من عمره الا بفراق آخر من اجله. فنحن اعوان المنون و انفسنا نصب الحتوف، فمن این نرجو البقاء و هذا اللیل و النهار لم یرفعا من شی ء شرفا، الا اسرعا الكره فی هدم ما بنیا و تفریق ما جمعا؟!»[2]. همانا انسان در دنیا، هدف و نشانه ای است كه تیرهای مرگ به طرف او پرتاب می شود و در وی نفوذ می كند و همچون چپاول شده ای است كه مصیبتها و رنجها به سوی او پیشدستی و شتاب می نمایند، با هر جرعه آبی كه می نوشد، گلوگیر می گردد و هر لقمه نانی كه می خورد در گلویش می ماند (با هر لذتی، رنجی همراه است). بنده ی خدا به نعمتی نمی رسد، جز با جدا شدن نعمتی از او. در برابر یك روز از شمار عمرش قرار نمی گیرد، مگر با از میان رفتن روزی دیگر از مدت عمر او. بنابراین، ما یاران مرگ هستیم (زیرا با هر گامی و هر نفسی، مرگ را به خود نزدیك می سازیم) و جانهای ما در برابر مرگها است. پس ما از كجا و چگونه می توانیم به بقای خود امید داشته باشیم، در حالی كه این شب و روز، هیچ بنایی را بالا نبردند، جز اینكه در ویران ساختن آنچه بنا كرده بودند و در پراكنده ساختن هر چه گرد آورده بودند، شتاب كردند و به آن هجوم آوردند.[3]. [صفحه 367]
ترجمه ی علی اصغر فقیهی، براساس نسخه ی محمد عبده و مراجعه به چند نسخه ی معتبر دیگر،[1] همراه با متن عربی شرح عبده بر نهج البلاغه و نیز به ضمیمه ی چند فهرست راهنما.
صفحه 367.